Ο ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΣ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ πώς το service από τέχνη έγινε αγγαρεία

Ο ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΣ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ πώς το service από τέχνη έγινε αγγαρεία η γιατι εχω beef με το service!!!!

Υπήρξε μια εποχή, όχι και τόσο μακρινή, που ο σερβιτόρος ήταν κύριος. Έμπαινε με στυλ. Ήξερε πότε να μιλήσει και πότε να σωπάσει. Διάβαζε τον πελάτη όπως διαβάζεις ένα καλοτυπωμένο μενού: με προσοχή, διακριτικότητα και μια ιδέα απόλαυσης. Ήξερε το κρασί, το φαγητό, τον χώρο. Δεν κουβάλαγε πιάτα. Σε σέρβιρε. Ήταν μέρος της εμπειρίας. Ένα κομμάτι του “μαζί”, κι όχι απλά ο ενδιάμεσος μεταξύ πάσου και τραπεζιού. Και τώρα; Καλωσήρθατε στο 2025. Ο μέσος σερβιτόρος είναι ένας φαντάρος του Wolt που έβγαλε τη στολή και μπήκε στα τραπέζια. Ένα παιδί που βαριέται, που δεν θέλει να είναι εκεί, που σου λέει “δεν ξέρω, να ρωτήσω την κουζίνα;” κάθε φορά που ρωτάς κάτι απλό όπως “το ταρτάρ είναι ωμό;” Κι αυτό δεν είναι “hate”. Είναι λύπη. Γιατί δεν φταίνε μόνο αυτοί. Φταίμε όλοι. Φταίει το σύστημα που θεωρεί το service “δουλειά του ποδαριού”. Φταίνε οι εργοδότες που λένε “βάλε έναν γνωστό σου να κουβαλάει δίσκους, να μη μας κοστίσει πολύ”. Φταίει και η κοινωνία που θεωρεί τον σερβιτόρο “αποτυχημένο φοιτητή”. Ε όχι ρε μάγκα. Ο καλός σερβιτόρος είναι τέχνη. Και τέχνη που πληρώνεται. Στο Παρίσι, στη Βαρκελώνη, στην Κοπεγχάγη – το service είναι ιεροτελεστία. Στην Ελλάδα είναι “αν έχεις ωραία φάτσα και θυμάσαι τι πήρε το τραπέζι 5”. Καμία εκπαίδευση. Καμία εξέλιξη. Καμία υπερηφάνεια. Σαν να λέμε: “κάντο μέχρι να βρεις κάτι καλύτερο”. Αλλά ξέρεις τι; Ορισμένοι δεν το έβλεπαν ποτέ έτσι. Υπήρξαν σερβιτόροι-δάσκαλοι. Που με ένα βλέμμα σου έφερναν την κανάτα νερό. Που σε έσωζαν όταν φλεγόταν η κουζίνα. Που κάλυπταν την αμηχανία του πελάτη, έδιναν παραστάσεις, έκαναν τον μαλάκα πελάτη να νιώθει βασιλιάς – χωρίς να γλείφουν. Με αξιοπρέπεια. Αυτούς ψάχνω. Αυτοί λείπουν. Όχι τα παιδιά με iPad και attitude. Και ξέρεις τι άλλο λείπει; Το μεράκι. Όχι το “πάθος” που λένε στις συνεντεύξεις. Το αληθινό. Το “μπαίνω κάθε μέρα να κάνω τον πελάτη να περάσει καλά”. Αυτό το πράγμα που δε διδάσκεται. Το νιώθεις ή δεν το έχεις. ⸻ Κι αν είσαι σερβιτόρος και διαβάζεις αυτό το κείμενο και σκέφτεσαι “ρε φίλε, εμένα κράζεις;” Όχι. Αν κάνεις αυτή τη δουλειά σωστά – σε τιμώ. Αλλά αν μπήκες για τα tips, με ύφος “δεν ξέρω, δεν απαντώ”, με το κινητό στην ποδιά και τη φάτσα του “άντε τελείωνε”, τότε ναι. Εσένα κράζω. Γιατί το service δεν είναι στάδιο πριν βρεις “κανονική δουλειά”. Είναι επάγγελμα. Είναι σεβασμός. Είναι παράσταση. Και αν δεν το βλέπεις έτσι… άσε να το κάνει κάποιος που το βλέπει.